| @605 | |
|
|
استیلا؛
تمام طول شب. □ خوابش را دیده‌ام که دیده‌ام، به درک (-ِ من، -ِاو). □ استیصال، دیگر نمی‌خوابم. حتی اگر مجبور شوم. □ دیگر تمام شده‌است. صبح شما هم بخیر. |
| 12:40 PM |
| Don't write between the lines | |
|
|
فلامینو،
فلامینوی عزیز، فلامینوی احمق عزیز، فلامینوی احمق عزیز من، چند بار باید به‌ت بگویم که من از هر سکانس سه‌نفره‌ای که نفر سوم، نفر دوم را با همه نداشته‌های (نه لزوماً) موعودش مجذوب کند و من مستأصل بمانم، متنفرم... استیصال از این‌که نه دلم می‌آید نفر دوم را بیدار کنم، نه کار و کاسبی آن یکی (سوم بود؟) را به هم بریزم. می‌نشینم کنجی و فحش می‌دهم به‌تو که هنوز بعد از پانصد سال، درک نکرده‌ای که آخر هفته‌ها را نباید این‌قدر راحت به بیگاری تلف کرد. لعنت می‌فرستم؛ به تو که هنوز بعد از پانصد سال وقتی هر چیز پر زرق و برقی می‌بینی، همه‌ی عادت‌ها و غرایز من یادت می‌رود؛ به خودم که همیشه نفر اول هستم؛ به ... به همین‌ها فعلاً. حداقل فعلاً. بیرون ایستاده‌ام. قدم می‌زنم. تمام شد بیا. هنوز قدری از آخرهفته مانده. هنوز همه‌ی مردم شهر نخوابیده‌اند؛ دارند گرم می‌کنند خودش را برای خواب آخر هفته. هنوز برف روی خیابان ماسیده است. هنوز... هنوز همه‌ی مردم شهر نخوابیده‌اند؛ منتظر آخرین لحظه‌های آخر هفته هستند. لحظه‌هایی که ممکن‌ست چند هفته انتظار بطلبد. می‌دانی؛ راستش، فکر می‌کنم اگر دنیا در سه [نفر] می‌بایست خلاصه شود که این همه انگیزه و جایزه‌ی آنی و آتی برای بقا نمی‌گذاشتند. حداقل فعلاً. □ گم می‌شوم. خودم را طوری بارآورده‌ام که وقتی گم شدم و رفتم روی اِستند بای، صاف برگردم خانه. نه آقا پلیس، نه خانم قرمز، نه فرشته‌ی آبی. صاف، خانه. باز هم اسم‌ش را می‌گذاری گم شدن؟ □ □ پیری هم بد دردی شده. تا تق‌‌ّـی به توقّ‌ـی می‌خورد، آدم یاد همه‌ی ایم‌پِرفِکت‌نس‌های زندگی می‌افتد. آدم پیر می‌شود. آدم پیرتر می‌شود. آدم آن‌قدر یاد ایم‌پِرفِکت‌نس‌های زندگی می‌افتد که پاک بقیه‌ی زندگی یادش می‌رود. پیری است دیگر؛ زندگی است دیگر. سوار تاکسی که می‌شوم، فکر می‌کنم که اول پیری بر من فائق می‌آید یا ایم‌پرفِکت‌ها! مثل این‌ست که دو تا لاک‌پشت دیوسیرت با دندان‌های خون‌آلود بیافتند دنبال آدم. می‌دانم خسته می‌شوم ولی؛ می‌خوابم. می‌دانم بخوابم می‌آیند می‌خورندم. مهم است کدام شان؟ روی دست‌انداز بیدار می‌شوم. از روی لاک‌پشت پریده‌ام. □ قرار بود پول‌های‌ـم را جمع کنم، بعد یکی از روزهای مهم برای‌ـت پیانو بخرم. یکی از همان نه‌‌لزوماًچهارشنبه های نه‌لزوماًوسط یکی از همین ماه‌های دَرِپیت. قرار بود برای‌ـت پیانو بخرم. یعنی بخرم که برای‌ـت بزنم. بروی پشت سرم باغ را تماشا کنی و من سعی کنم اِسپِل دقیق‌ـش را دوازده‌انگشتی بزنم. ترسیدم بیدارت کنم؛ به سوت رضایت دادم. حداقل آن را می‌شود توی تخت، توی دل، زد. □ □ □ لعنتی! باز خوابیده‌ای. باز خوابیده‌ای فلامینو، درست وقتی که باید بیدار باشی. بیدارت نمی‌کنم. لعنتی‌ماندن‌ـت به‌صرفه‌تر است. شک می‌کنم. بدترین جایش همین تردیدش هست. می‌مانم. می‌مانم. می‌مانم. خوابیده‌ای یقیناً؟ می‌گذارم تا صبح لعنتی بمانی. خودم را هم سرگرم نگه می‌دارم. تمام که نمی‌شوم؛ می‌شوم؟ می‌مانم. می‌مانم. ولی تمام نمی‌شوم؛ می‌شوم؟ می‌مانم. می‌مانم. می‌مانم؟ تمام می‌شوم. □ □ شک می‌کنم که هنوز دِویل دارد سرِ خدا کلاه می‌گذارد یا نه؟! نگاه‌ـت می‌کنم. پاک خوابیده‌ای. هیچ‌وقت توپ‌ـشان این طرف‌ها نمی‌افتد. شرط می‌بندم. |
| 1:56 AM |
| Aroma t{he}rapy | |
|
|
وقت خوبی‌ست برای تمام کردن.
خوابیدن. مطمئن شدن. افتادن. □ منتظرم که خوابم ببرد. که مطمئن شوم. که بیافتم. بعد همه‌چیز تمام شود. □ تو که معتقد نیستی فصلی است؟ فصل را گذاشته‌اند برای آخرین گزینه. چیزی تو مایه‌های «هیچ‌کدام». من و تو هم که، امیدواریم. آن‌قدر که شب‌ها قبل از خواب دعا می‌کنیم. آن‌قدر که شب‌ها سبقت می‌گیریم. آن‌قدر که شب‌ها رو به آسمان می‌خوابیم. نگاهی می‌کنیم، و اعتراف که همه‌اش دروغ بوده! خدا کند تا صبح سقوط نکنیم. □ □ آرتور را بیدار می‌کنم برایم قصه بگوید. بیدار می‌شود. قصه می‌گوید. دستش درد نکند. □ □ مسواک هم زده‌ام. امشب؟ امشب نه! □ شب به‌خیر. نه اما، تو هنوز بیداری. منتظری من بیدارت کنم. به‌ات شب به‌خیر بگویم، بعد آرام بخوابی. بیدار نمی‌شوم. شب به‌خیر نمی‌شود. بیداری می‌مانی. شب به‌خیر نمی‌شود. بیدار می‌شوم. صبح شده‌است. دیرست. باید عجله کنیم. دیر بود. □ کم خوابیده‌ام. - به‌خیر نشده شاید. - | - ! - بهانه است؟ بهانه؟ من؟ ... چشمهایم دروغ می‌گویند. بسته می‌شوند. دروغ می‌گویند. دروغ می‌گویند؟ دروغ؟ من؟ ... پیشاپیش شب به‌خیر؛ می‌دانم خوابم می‌بَرَد. قبل از این‌که یادت باشد بیدار بمانی و تا صبح منتظر بمانی. تو که یادت نمی‌رود. می‌رود؟ تو... . □ پ.ن. اعتراف کردم. باور کردی. می‌دانستم باور می‌کنی. می‌دانستم. خواب‌ـم گرفت. اعتراف کردم. می‌دانستم خواب‌ـم می‌گیرد. |
| 8:57 AM |